تصاويرى از عکس تعدادی از شناسنامه های مردان ايرانى متولد ١٣٢١ كه توسط نجف شکری در پروژه ى عكاسى «ثبتِ احوالِ جماعتِ مردانِ ایرانی» (۱۳۸۶-۱۳۸۴) استفاده شده اند.
«راهنمای جیبی ایران» کتابچه ی راهنمایی است که وزارت جنگ ایالات متحده امریکا در سال ۱۹۴۳ میلادی برای نیروهای نظامی خود که در ایران حضور داشتند منتشر کرده است.
مدرسه ی مموریال که به نام «مدرسه ی آمریکایی تبریز» نیز شهرت دارد، در سال ۱۸۸۱ توسط مبلغین آمریکایی مسیحیان پرسبیتری در شهر تبریز افتتاح شد. نام این مدرسه پس از جنگ جهانی دوم به مدرسه ی پروین تغییر کرد. از معلمان آمریکایی این مدرسه، هوارد باسکرویل، در جریان انقلاب مشروطه در نبردی به همراه مشروطه خواهان کشته شد. تاریخ نگار مشروطه، احمد کسروی، نیز از فارغ التحصیلان این مدرسه بود.
در دهه ی ۱۳۵۰ شمسی بهزاد گلپایگانی (۱۳۶۴-۱۳۱۷) طراح گرافیک مجلات پیک و تلاش بود و با انتشارات فرانکلین (کتاب های جیبی) نیز همکاری داشت. استفاده ی گلپایگانی از تایپوگرافی کار او را از بسیاری طراحان گرافیک دوران خود متمایز می کرد.
قلمدان پاپیه ماشه لاکی، اثر محمد اسماعیل اصفهانی (۱۸۹۲-۱۸۱۴) ساخته شده در سال ۱۸۶۶ یا ۱۸۶۷ میلادی (۱۲۸۳ هجری قمری) با تصاویری از هفت پیکر نظامی گنجوی. تصویر مرکزی روی قلمدان مریم و مسیح و باقی تصاویر بهرام گور و شاهزادگان هفت اقلیم را نشان می دهد.
چراغانی در ایران قرن بیستم به بخشی جداناشدنی از مراسم بزرگداشت اعیاد مذهبی (مانند جشن مبعث و نیمه ی شعبان) و جشن های دولتی (مانند چهارم آبان در پیش از انقلاب و دهه ی فجر پس از انقلاب) بدل شد. لامپ های رنگی، لامپ هایی با روکش رنگی پلاستیکی، و مهتابی های رنگی در این چراغانی ها استفاده می شوند.
نقاش فرانسوی، ژان اگوست دمینیک انگر، هیچگاه به ایران یا دیگر مناطق خاورمیانه سفر نکرد. طراحی های او از مینیاتورهای ایرانی تمریناتی بودند برای غریب تر و ناآشناتر کردن فضای کارهایی که قرار بود «شرق» را نشان دهند. طراحی های مطالعاتی زیر کارهایی هستند که در موزه ی انگر در شهر مونتابان فرانسه نگهداری می شوند.
گورستان امامزاده عبدالله در شهر ری است و گمان می رود بقعهی داخلی آن مربوط به دورهی صفوی (قرن یازدهم هجری شمسی) باشد.
آرامگاههای خانوادگی واقع در محوطهی این امامزاده به سبک معماری دورهی قاجار، پهلوی اول و دوم ساخته شدهاند و دفن مردگان مگر در گورهای از پیش خریداری شده در آنجا از دهه ی پنجاه متوقف شدهاست.
گنجفه و آس ناس بازی های ورق سنتی ایرانی بوده اند که احتمالا سابقه شان به دوران صفوی می رسد و امروزه از میان رفته اند. گفته می شود که گنجفه با بازی حکم و آس و ناس با بازی پوکر شباهت داشته است. ورق های دست ساز در تصاویر زیر بجا مانده از اواخر دوران قاجار هستند و همگی از پاپيه ماشه لاک روغن خورده درست شده اند.